Zarys historyczny
Dzieje gminy Sławoborze związane są z dziejami całego regionu Pomorza. Około 10 tys. lat p.n.e. na skutek ocieplenia klimatu i rozwinięcia się roślinności i zwierzyny zaczęli napływać z południa pierwsi ludzie, żyjący w niewielkich hordach. W miarę poprawy warunków klimatycznych przybywały nowe, liczniejsze gromady ludzkie, być może pochodzenia śródziemnomorskiego. Głównym ich zajęciem było łowiectwo i rybołóstwo. Badania archeologiczne stwierdziły istnienie osadnictwa - odkryto jego ślady w postaci cennych wyrobów z epoki brązu (tj. ok. 1700 - 1450 lat p.n.e.). Z późniejszego okresu pochodzą znalezione na tym terenie miecze z brązu, zaś z okresu kultury łużyckiej wyroby ceramiczne odkryte w Krzecku. Swoistą formą ceramiczną są urny twarzowe.
W ostatnich dwóch wiekach p.n.e. nastąpił rozkład wspólnoty pierwotnej. Z plemion kultur łużycko-pomorskich wykształciły się starosłowiańskie plemiona, określone mianem wenedzkiej.
Początek osadnictwa, po okresie wędrówek ludów w V i VI w, przypada na okres wczesnego Średniowiecza, kiedy to została założona połowa wsi. Dalsze 7 miejscowości powstało w ciągu XVIII wieku jako zespoły folwarczne, a w XIX stuleciu założona została jedna kolonia, folwark i leśniczówka. Wsie średniowieczne kształtowane były w układzie ulicowym jak: Biały Zdrój, Ciechnowo, Krzecko, Lepino, Międzyrzecze, Mysłowice i Powalice oraz w układzie owalnicowym jak: Jastrzębniki, Rokosowo, Sidłowo, Sławoborze i Słowieńsko. Wszystkie te wsie zostały w znacznym stopniu przekształcone w ciągu XVIII i XIX wieku.
W XIX wieku w dwóch wsiach: w Lepinie i w Sidłowie nastąpiła całkowita zmiana rozplanowania miejscowości, które z dawnych układów o osi podłużnej północ-południe przekształcono na układy z osią podłużną wschód-zachód. W Sławoborzu nastąpiła rozbudowa wsi do układu wielodrożnego, a w Jastrzębnikach, Rokosowie i Sidłowie dalsza rozbudowa zespołów podworskich, spowodowała faktycznie zanik zabudowań chłopskich.
Miejscowości o metryce osiemnastowiecznej, założone w formie folwarków to: Drzeń, Kalina, Nowe Ślepce, Poradź, Pustowo, Stare Ślepce, Sobiermirowo, Zagrody i Słowenkowo gdzie znajdowała się również stacja pocztowa. Na początku XX wieku i w okresie międzywojennym w kilku przypadkach, np. w Kalinie czy Sidłowie, zostały rozbudowane kolonie domów dla pracowników folwarków co powiększyło obszar pierwotnej zabudowy. Podobne inwestycje prowadzono też przy zespołach dworskich we wsiach o starszej metryce, np. w Krzecku, oraz w folwarku w Trzcianie, założonym w XIX wieku. Jedyną wsią a w zasadzie kolonią założoną w XIX wieku jest Krzesimowo, o bardzo regularnym szeregowym układzie zagród rozlokowanych wzdłuż szosy łączącej Nowe Ślepce ze Sławoborzem.
W podobny sposób prowadzono też w okresie międzywojennym rozbudowę wsi Mysłowice i Powalice. Po wojnie trzydziestoletniej tereny te weszły w skład państwa brandenbursko-pruskiego i niemieckiego. Stan taki utrzymywał się do wyzwolenia tych ziem w wyniku II wojny światowej. Po każdej z wojen zniszczone i wyludnione obszary stawały się obiektami zorganizowanych przedsięwzięć osadniczych. Na pozyskane tereny uprawne sprowadzono kolonistów z głębi Niemiec. Nowe rodziny kolonistów przybywały również z Polski. W latach 1945-1950 obszar gminy należał administracyjnie do powiatu Kołobrzeskiego w województwie szczecińskim, a od 1950 roku w województwie koszalińskim. W 1954 roku w granicach województwa koszalińskiego wyodrębniono powiat Świdwiński, w który zostały włączone dwie gromady z powiatu Kołobrzeskiego: Mysłowice i Sławoborze. Odbyło się to w czasie reformy podziału administracyjnego wsi, gdzie w miejsce jednostek jakimi były gminy wiejskie, wprowadzono gromady.
Kolejne zmiany dokonane zostały w oparciu o decyzję z dnia 29 października 1972 roku o utworzeniu gmin i zmianie ustawy o radach narodowych. W wyniku tej reformy z dniem 1 stycznia 1973 roku powstała Gmina Sławoborze.
W 1994 roku Rada Gminy drugiej kadencji zatwierdziła projekt herbu gminy Sławoborze autorstwa plastyka z Koszalina, Andrzeja Filipowicza - trzy dzwony skierowane w różne strony świata, mające głosić sławę gminy.
Warunki geograficzne, Klimat
Gmina Sławoborze położona jest w obrębie dwóch jednostek fizyczno-geograficznych: część północna stanowi fragment Równiny Białogardzkiej wchodzącej w skład Pobrzeża Słowińskiego, część południowa (od linii wzdłuż miejscowości Powalice-Sławoborze-Krzecko) stanowi fragment Wysoczyzny Łobezkiej wchodzącej w skład Pojezierza Zachodnio-Pomorskiego. Gmina Sławoborze położona jest w powiecie Świdwińskim. Z najbliższymi miastami powiatowymi - Świdwinem, Białogardem i Kołobrzegiem. Sławoborze powiązane jest drogą wojewódzką i powiatowymi. W bezpośredniej bliskości, przy północnej granicy gminy przebiega droga krajowa relacji Szczecin-Gdańsk, a na południe od gminy przebiega modernizowany ciąg dróg wojewódzkich łączący Świnoujście z centrum Polski. Charakterystyczną cechą rzeźby gminy Sławoborze jest duża zmienność i różnorodność form geomorfologicznych, typowych dla krajobrazów młodoglacjalnych.
Gmina Sławoborze położona jest w dorzeczu Parsęty, jej dopływu rzeki Pokrzywnicy, oraz w dorzeczu Regi, jej dopływu rzeki Mołstowej.
Warunki klimatyczne gminy charakterystyczne są dla rejonu Pojezierza Zachodnio-Pomorskiego. Jest to strefa klimatu umiarkowanego w obszarze wzajemnego przenikania się mas powietrza morskiego i kontynentalnego. Gmina Sławoborze posiada tereny o wysokich walorach turystycznych, gdyż krajobraz cechuje: urozmaicenie rzeźby, znaczne powierzchnie leśne, zadrzewienie śródpolne, duża liczba łąk i pastwisk, gęsta sieć drobnych rzek i cieków. Do wymienionych walorów należy dodać jeszcze jeden - bardzo czyste powietrze, którego stan zanieczyszczeń odpowiada obszarom Drawskiego Parku Krajobrazowego, czyli normom odpowiednim dla obszarów chronionych. Na mikroklimat na tym terenie ma wpływ morze. Powietrze zawiera aerozol morski (m. in. chlorki, jod, brom), korzystny przy leczeniu dróg oddechowych i chorób tarczycy.
Struktura Gminy
Sławoborze - pierwsza udokumentowana wzmianka historyczna dotycząca Sławoborza pochodzi z końca XIII wieku. W dokumencie z dnia 28 marca 1291 roku wspomina się, że wieś Sławoborze leży poza granicami ziemi kołobrzeskiej, czyli napewno należała ona wówczas podobnie jak Świdwin, do margrabiów brandenburskich.
W 1384 r. Świdwin wraz z całą ziemią znalazł się w posiadaniu Zakonu Krzyżackiego, natomiast od 1455 r. pod panowaniem Hohenzollernów. Po wojnie trzydziestoletniej badany teren wszedł w skład państwa brandenbursko-pruskiego i niemieckiego. Stan ten utrzymywał się do wyzwolenia tych ziem w wyniku II wojny światowej. Administracyjnie Sławoborze należało do powiatu Kołobrzeskiego. W 1843 r. Sławoborze liczyło 309 mieszkańców. Pod koniec XIX w. Sławoborze objęto planem budownictwa dróg lšdowych. W latach 1861-1863 wybudowano drogę Świdwin-Sławoborze, w 1866 r. zakończono budowę drogi do Kołobrzegu oraz rozpoczęto budowę drogi do Białogardu. W 1908 r. połączono bitą drogą Sławoborze z Krzeckiem (posiadłością von der Goltzów). W końcu XIX w. położono też tory kolei wąskotorowej na odcinku Białogard-Sławoborze. Przed II wojną światową w Sławoborzu znajdowały się: poczta, kasa oszczędnościowo-pożyczkowa, apteka, stały lekarz, hotel i restauracja. Wyzwolenie Sławoborza miało miejsce 4 marca 1945 r. przez żołnierzy radzieckich 44 brygady 1 armii pancernej. 8 marca 1945 r. Sztab I Armii Wojska Polskiego przeniósł się ze Złocieńca do Sławoborza. Fakt ten został utrwalony tablicą pamiątkową umieszczoną na budynku Ośrodka Zdrowia, który to budynek stał się w dniach 8-10 marca miejscem stacjonowania sztabu. Po II wojnie światowej Sławoborze było gromadą. W oparciu o decyzję z dnia 29 października 1972 roku o utworzeniu gmin i zmianie ustawy o radach narodowych z dniem 1 stycznia powstała Gmina Sławoborze. Pierwszą polską szkołę w Sławoborzu utworzono w drugiej połowie lipca 1945 r., a w końcu sierpnia 1945 r. rozpoczęto lekcje. 16 stycznia 1965 r. oddano do użytku nowa szkołę. Od 1 września 1973 r. szkoła rozpoczęła funkcjonowanie jako Zbiorcza Szkoła Gminna w Sławoborzu. W 1967 r. uruchomiono Państwowy Zakład Wychowawczy w Sławoborzu. W końcu lat pięćdziesiątych uruchomiono tartak, a w 1962 r. na bazie istniejącego Punktu Felczerskiego powstał Gminny Ośrodek Zdrowia. W 1964 r. oddano do użytku nową piekarnię GS, wcześniej uruchomiono młyn, a w 1966 r. wybudowano zlewnię mleka.
Niemieckie miano "Stolzenberg" zastąpiono początkowo nazwą substytucyjną"Stolniewo", którą w końcu roku 1946 zmieniono na "Sławoborze", pochodzącej od prasłowiańskiej nazwy "Sławobór".